dün gece her saat başı GÖREV başıydım yine... aşKuzum diş çıkarmaya çalışıyo ve çığlık atarak uyanıyo miniğim. elden de bişey gelmiyo sadece sıcak bi sarılma , içten bi sevgi yumağı var elimde ona verebildiğim bu konuda... ve en sevdiği şey bu sanırım... iyki de :)))
bebeklerin ilk diş çıkarmada çektikleri acı hayattaki en acı şeymiş... büyük insanlar yaşasa bunu dayanamazlarmış... ne kötü aMA dimi? ve ne güçlüler di mi?
bizim dayanamayacağımız acıya onlar katlanıyo hayatta sağlam adım atmaya acılara göğüs germeye böyle başlıyor belki insannn, kim bilir...
sabah 5:45 de bi çığlıkla gittim yanına, yaşlar süzülüyodu gözünden durmadan :( "gel dedim biizim odaya gidelim, orda yatalım biraz" olmadı. babayı çağırdık sonunda "noldu babacım, dişin mi ağrıyo" dedi. evet çıktı o küçücük dudaklardan belli belirsiz. "hangi taraf dedi" bu sefer sol tarafını gösterdi kuzum küçük elleriyleee...
gel ben öpeyim de geçsiz ağrın dedi babası, atladı kucağınaa... bizim orda yatalım da biraz ovalıyım dedi babası... ama kendi yastığı olmadan uyumaz bizim "simsim". onu da aldık, emsiğimiz de hazır tamamdır artık baabyla beraber uyuyabiliriz.
uyumaya geçildi, sonra anneye yaslanıldı annenin güvenli kolları bele dolandı ve geldi uyku bedeneee. uyuduk bir müddet ama ara ara acı geldi inledikkk...
olsun beraberdik ya üçümüz mutluyduk, uyuduk, iyki buluştukkkkkkkk
aylardır yoksunuzzz
YanıtlaSilKüçük Mutluluklar Dükkanı